ด้วยความที่ไม่เคยจริงๆ ความั่นใจก็น้อยลงตามลำดับไป ทางโต๊ะกลมก็มีประสบการณ์ไม่เยอะ
พอยิ่งทำงานไปยิ่งงง กันไปใหญ่ งานนี้กระบวนการทำงานค่อนข้างfail นะ ผมยอมรับ คือเรารู้ว่าทางลูกค้า
เค้าคาดหวังอะไรบ้างซึ่งเยอะมากๆๆ แต่เราทำได้ไม่ถึง โจ้(ลูกค้า)ถึงกับต้องมานั่งเฝ้า ซึ่งยิ่งทำให้ทำงานอึดอัด และช้าลงไปอีก และงานก้อยิ่งไม่เดินหน้า ยิ่งเครียด ต้องยอมรับมางานนี้ไอ้ อ่ะ(ทีมงาน)มาช่วยไว้ ไม่งั้นก็ยิ่งหนัก หน้าที่ของมันมีไม่มาก แค่ให้กำลังใจลูกพี่มัน ว่างานdesignมันดีแล้ว เป็นที่คอยให้เราconfirmงาน แต่นั่นก็สำคัญมาก เพราะเราเองก็ยิ่งมึนๆ มรสุมก็เข้ามามากมายหลายลูก
งานนี้เป็นงานที่ทำนานมาก พอพอกะinnocent แต่กดดันกว่า เพราะความไม่เคย และภาพที่ตัวเองตั้งไว้สูงมาก
ไม่เคยคิดว่าจะทำฉากละครเวทีออกมาธรรมดาๆ (แบบที่เห็นออกใช้เป็นของจริง นั่นแหละธรรมดามาก)
มั่วแต่คิดจะไม่ธรรมดา งานก็เลยไม่ค่อยเดิน แล้ววันนึงพี่สังก็ คงอดทนไม่ไหว ว้ากใส่ ผมอย่างแรง
แรงเลยแหละ ถึงกับหดหู่ไปพักนึง แต่งานก็ต้องทำ ก็อดนอนๆๆๆ ทำๆๆๆ มันก็เริ่มมีงาน มีพ้ง มี อ่ะ มาช่วยทำนู่นนี่นั่น แนวตัดmodelอะไรต่างๆ มันก็เริ่มมีงานขึ้น ก็ทนๆ ตู๊ๆๆ มาจนงานออกมา ก็มีคำชมมากมายนะ
แต่ผมไม่รู้สึกอะไรเลย รู้สึกอายด้วย เพราะไอ้ที่อยากให้เป็นมันไม่ได้มีแค่นี้เลย ท้ายสุดก็เป็นงานที่ออกมาสวย แต่แสนธรรมดา ไม่ได้มีอะไรใหม่น่าสนใจเลยแม้แต่น้อย ถ้ามีโอกาส คราวหน้าก้อยากลองแก้ตัว (ซึ่งความว่าคงไม่มีแล้ว ฮ่าๆๆ) ...ขี้เกียจเขียนละ วันนี้ง่วงมากละ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น